ESKİŞEHİR - BEYPAZARI - 3

Ertesi sabah erkenden Beypazarı’na doğru yola çıkıyoruz. Oldukça virajlı yollardan geçerek Nallıhan Kuşcenneti’ne geliyoruz. İsmi için Nallıhan Belediyesi sürekli savaş veriyor. Her tarafta olduğu gibi burada da bir sahiplenme kavgası var.Tabi mevsim gereği burası bataklık görünümünde.

Yol o kadar virajlı ki, her yerde olur olmaz şekilde uyumam işe yarıyor, yolda diğerleri gibi içim dışıma çıkmıyor. Beypazarı’na öğlen saati varıyoruz. Şöyle bir etrafa bakınıp hemen yemek yeme derdindeyiz. Ahşap minareli camiye gözümüz takılıyor, ama gözlemecilere, lokantalara daha bir alıcı gözle bakıyoruz.

Tarihi Taş Mektep binasına açılan lokantaya giriyoruz. Altı kişi olmanın avantajıyla ortaya önden sarma, ve çorba söylüyoruz. Sıcak havalarda çorba içmem, ama tadına bakmayı ihmal etmiyorum. Buralarda yediğimizden biraz farklı. Sarması güzel. Hepimiz birer kavurma söylüyoruz. Sağlık merakı yüzünden kavurma sıvı yağda yapılmış. Şahsen daha az miktarda ama adam gibi yağda yapılmışını tercih ederim, ama sesimi çıkartmıyorum.


Tatlı olarak höşmelim ve 80 katlı baklava söylüyoruz. Höşmelim, bizim bildiğimiz Balıkesir höşmerim tatlısı değil. O peynirle yapılır, bu daha çok irmik tatlısı gibi bir şey. Baklava biraz ağır geliyor. Akşam yediğimiz baklava olmasa, burada böyle yapılıyor diyeceğiz, ama bu tatlı ağır geliyor bize.

Sultan Alaattin Camii, buranın en önemli camii. Kapısında 1221-1225 tarihleri yazıyor. Mimari özelliklerine göre daha sonraki yıllara ait olduğu söyleniyor, ama bence Osmanlı camilerinden en büyük farkı kubbesiz oluşu. Tavan ahşap işçiliği de güzel. Bahçesindeki çınar ağacının camiyle yaşıt olduğu söyleniyor.


Yaşayan Müze değişik. Girişte ebru yapan bir kız var. İsteyenlere bir ebru yaptırıyor. O kadar asık suratlı ki, bir de ben deneyeyim diyemiyorum. Evde eski zaman yaşantısı canlandırılmış. Beypazarı’na ilk defa gelen biri görmeli diye düşünüyorum. Bahçesinde oturup güzel bir kahve içiyor, çıkışta satılan hediyelik eşyalara bakıyoruz.

İlçeyi turlamaya çıktığımızda, iyi ki İzmir den bu kadar uzaktayız diye düşünmeden edemiyorum. Yoksa ben yol uzun, nasıl taşırım derdine düşmeden neler alırdım neler. Tarhanalar, erişteler, kurutulmuş sebzeler, muhtelif baharat, sabunlar… Beypazarı kurusu dedikleri şey, bir cins galeta. Bir kaç torba kuru alınca çantada yer kalmıyor zaten. Bir de tarhana alıyorum, kışın çorba içmeden duramam. Gerisi kalıyor. Bir de bölgenin telkarisi meşhur. Takılara dayanamam, neyse ki bir kolye ucuyla atlatıyorum.

Günbatımına yakın Hıdırlık tepesine çıkıyoruz. Buradan tüm Beypazarı’nı görmek mümkün. Ege’de tren kaçtı, buradakiler biraz şans ve biraz akılla olayı çözmüşler. Eski Beypazarı dediğimiz zaten birkaç sokak. Bunu bozmamışlar, yeni evleri biraz öteye yapmışlar. Hem apartmanlar daha havadar bir yerde, hem de bölgenin dokusu bozulmamış. Buraları gördükten sonra, birbirinin aynısı apartmanlarla dolu Ege kasabalarını daha bir beğenmez oluyorum.

Akşam yemeği için Bağ Evi’ne gidiyoruz. Burası bir aile işletmesi. Yemekleri muhteşem değil, ama mesela baklavası öğlen yediğimizden güzel. Eğlenceli bir gösteri eşliğinde yenilen yemek nedeniyle tercih edilen bir yer. İşletme sahibi tüm masalara tek tek hoş geldiniz diyor. İki yüz yıldır ailesine ait olan bu evde, yine ailesiyle birlikte eski gelenekleri yaşatıyor. Konuşmasını dinlerken düşünüyorum, Beypazarlılar akıllı insanlar. Ailede tek oğlan varsa, düğün takısı dertleri yok. Damadın annesi kendi düğününde takılanları geline devrediyor. Bağevi sahibi, bu şekilde babaannesinin takılarının önce annesine, sonra da gelinlerine geçtiğini anlatıyor bize. Çocuklarının sünnet düğününü de aileden birinin düğününe denk getirirlermiş. Bir masrafla iki düğünü aradan çıkarırlarmış. 


85 yaşındaki dede önce şarkı söylüyor, sonra da oğluyla birlikte oyun oynuyor. Her türküyü söylemeden önce de hikayesini anlatıyorlar. Kına gecesini canlandırmak için de gruptaki genç kızları çağırıyor, onları da bu gösteriye dahil ediyorlar. Biz de bu eğlenceyi izlerken önden tarhana çorbası, sonra sarma ve güveç, ardından höşmelim ve baklavadan oluşan yemeğimizi yiyor, bol bol fotoğraf çekiyoruz.